| |
Akceptacja siebie ma ścisły związek z samooceną, ze
świadomością siebie, z wewnętrznym obrazem siebie i z
poczuciem własnego „JA”.
Jest to znajomość własnych emocji,
samopoznanie, rozumienie samego siebie. Świadome
obserwowanie siebie i samopoznawanie się daje możliwość
samorozwoju, umocnienia wiary we własne siły, poczucie
pewności siebie, porównanie własnych możliwości z
aspiracjami.
Jest to umiejętność, od której zależy samoocena
i poczucie własnej wartości, to całokształt wiedzy o sobie,
wyobrażenie o sobie i stosunek do samego siebie.
Akceptowanie siebie jest informacją, czy jednostka spostrzega siebie jako
dobrą, kompetentną, sympatyczną, honorową. Jest to też
informacja, czy potrafi polegać na sobie, czy umie odbierać
komunikaty wysyłane przez własny organizm i czy potrafi
akceptować każdy stan emocjonalny.
Ważne też jest czy
potrafi rozróżniać i nazywać własne uczucia oraz kierować
własnym zachowaniem i życiem. Wgląd w siebie, znajomość
własnych emocji płynących z ciała jest kluczem do sukcesu w
kontaktach z innymi ludźmi.
|
|
Jest to podstawą do zdobywania
umiejętności rozumienia innych osób, rozumienia ich
nastrojów i zachowań oraz do właściwego reagowania na nie.
Osoby, które akceptują siebie, wiedzą co czują i potrafią
odczytywać swoje uczucia, lepiej kierują swoim życiem. Ma to
wpływ na umiejętność przekazywania empatii innym ludziom, na
motywowanie siebie i innych do działań i podejmowanie
decyzji na przyszłość.
Świadomość siebie ma decydujący wpływ
na człowieka we wszystkich dziedzinach jego postępowania.
Egzystencja codziennego życia daje każdemu człowiekowi
możliwości podejmowania ogromnej ilości decyzji. Są to
decyzje świadome, przeanalizowane lub nagłe, nieświadome.
Osoby akceptujące siebie będą dokonywały szybkich
nieświadomych wyborów, dzięki którym będą odczuwały
satysfakcję z życia.
A.S. Reber w Słowniku Psychologii podaje: „Samoakceptacja –
akceptacja samego siebie; termin zakładający, że akceptacja
taka opiera się na względnie obiektywnej ocenie własnych
talentów, możliwości i ogólnej wartości, realistycznym
rozpoznawaniu ich ograniczeń i odczuwanej satysfakcji
zarówno z tych talentów jak i ich zakresu.” (Reber, 2000,
str. 652)
Według Słownika Psychologii pod red. J. Siuty „Samoakceptacja
to postawa człowieka wobec własnej osoby, wyrażająca stopień
zadowolenia z siebie.”
Akceptacja jest zgodą, zatwierdzeniem, aprobatą, przyjęciem,
uznaniem czegoś. (Kopaliński, 2000, str. 25)
Akceptować
siebie to pozwolić sobie na to aby być takim jakim się jest
i równocześnie pozwolić innym na to samo. Jest to dawanie
sobie prawa do posiadania wad i zalet, umiejętności,
słabości i oczekiwań. Zaakceptować siebie to też stwierdzić,
że robimy wszystko co możliwe aby prowadzić życie w zgodzie
ze swoimi wartościami i przekonaniami.
Nasze przekonania
dotyczące nas samych wynikają z naszych doświadczeń i
przeżyć, z których dowiadujemy się kim jesteśmy, na co nas
stać, co potrafimy a czego nie i jak inni ludzie się do nas
odnoszą. Z naszych przekonań wynikają nasze postawy wobec
innych ludzi i sytuacji. (Strelau, Doliński, 2008, str. 337)
Dobre przeżycia umacniają wiarę w siebie a niedobre ją
podważają szczególnie wówczas, gdy powtarzają się
wielokrotnie.
Te mogą wpajać przekonanie o totalnej
bezwartościowości.
Im bardziej nie akceptujemy tego i nie
przyjmujemy do wiadomości jacy jesteśmy, z czym się nie
zgadzamy, im bardziej z tym walczymy, tym bardziej
doświadczamy odrzucenia samego siebie i utraty poczucia
wartości.
Samoodtrącenie wyraża się w tym, że człowiek nie
akceptuje i nie docenia tego, co osiągnął, przeżywa poczucie
winy, poczucie krzywdy, ma do siebie pretensje i żal, źle
myśli i mówi o sobie i o najbliższym otoczeniu.(Brzezińska,
1973, s.92-96)
W terapii C. Rogersa skoncentrowanej na osobie centralne
miejsce w osobowości człowieka zajmuje pojęcie „ja”, które
kształtuje się w dzieciństwie na podstawie doświadczeń.
Wraz
z wyłanianiem się świadomego „ja” rozwija się potrzeba
samoakceptacji, która cechuje wszystkich ludzi. (Grzesiuk,
2005, str.178) Zaspokojenie tej potrzeby jest warunkiem
budowania własnej wartości w kontaktach z innymi ludźmi i
jest źródłem satysfakcji.
W relacjach z innymi ludźmi
otrzymujemy wsparcie emocjonalne, dzielimy się uczuciami i
miłością.(Aronson, Wilson, Akert,1997) Człowiek odkrywa
swoje „ja realne”, kieruje jego rozwojem i zbliża się do „ja
idealnego”. Każdy człowiek ma własny sposób i własną drogę
rozwoju, dąży do samoaktualizacji. (Grzesiuk, 2005, str.
180)
Zgodnie z własnym obrazem siebie odbiera takie bodźce
ze środowiska, które uważa za wartościowe i które
przyczyniają się do jego rozwoju. Wie sam co jest potrzebne
do jego rozwoju i posiada zdolność do zachowania poczucia
własnej wartości. (Tomkiewicz, 2003, str.68)
Poznanie samego
siebie jest nam niezbędne do umiejętnego kierowania sobą, do
skutecznego i bezkolizyjnego funkcjonowania w gronie innych
ludzi. Na każdym poziomie rozwoju inne doświadczenia
kształtują poznawanie i akceptowanie siebie.
Zarówno są to
czynniki anatomiczno – fizjologiczne jak i psychologiczne.
Rozwój jest procesem, któremu towarzyszą ciągłe zmiany.
Stały kontakt z ludźmi, ich opinie i oceny należą do
ważniejszych czynników kształtowania się osobowości i
samoakceptacji.
Akceptacja własnej osoby to problem, o którym łatwiej jest
mówić niż stosować to podejście w codziennym życiu.
Uświadomienie sobie i zaakceptowanie własnych cech nie
wystarczy aby dokonała się zmiana. Trzeba jeszcze zacząć
działać i codziennie małymi kroczkami realizować swoje cele,
świadomie realizować swoje życie w zgodzie ze sobą.
Autor: Elżbieta Dybińska
©
Wszelkie prawa zastrzeżone
|
